Το Champions League είχε εξελιχθεί σε εμμονή για Σίτι. Μαζί και για τον προπονητή της που επί χρόνια παρουσίαζε μια από τις καλύτερες και πιο σταθερή ομάδα στον κόσμο και δεν κατάφερνε να κεφαλαιοποιήσει το διαστημικό ποδόσφαιρό του με τον πιο σημαντικό τίτλο στο συλλογικό ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν το μοναδικό ψεγάδι στην κατά τα άλλα τέλεια καριέρα του Πεπ. Όχι σκέτο το Champions League φυσικά, καθώς μετράει δύο κούπες με μεγάλα αυτιά ήδη από το 2011. Αλλά η ρετσινιά ότι μπορεί να καταφέρει και άλλου εκτός από τη Μπαρτσελόνα του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα. Τώρα που το λέμε, η περίπτωσή του θυμίζει αρκετά εκείνη του Αργεντίνου GOAT με το Mundial. Χρειαζόταν να το κερδίσει για πείσει τους άπιστους ότι αυτός είναι ο καλύτερος ενώ στην πραγματικότητα όλοι ξέρανε. Το ίδιο και με τον Πεπ.

Για χρόνια όποιος ήθελε να τον αμφισβητήσει κατέφευγε εκεί. Τώρα και αυτή η πόρτα έκλεισε για τους haters. Η Σίτι του Πεπ πήρε επιτέλους το τρόπαιο που τόσο κυνήγησε και που η απώλεια του τόσο βάραινε τον προπονητή της, ολοκληρώνοντας ένα ιστορικό treble. Είναι δύσκολο να κατανοήσεις την ιστορική παράμετρο όταν τη βλέπεις να γράφεται μπροστά σου. Ωστόσο η Σίτι έγινε μόλις η δεύτερη ομάδα στην Αγγλία που κατακτά το treble μετά τη Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ το 1999. Σε μια σεζόν που όλες οι μεγάλες δυνάμεις των τελευταίων ετών δεν ήταν σε καλό φεγγάρι, η Σίτι παρέμεινε κορυφαία. Επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά ότι είναι η πιο σταθερή ομάδα στην Ευρώπη παίζοντας και πάλι στο υψηλότερο επίπεδο. Οι «Πολίτες» κατάφεραν να κρατήσουν τρία καρπούζια στην ίδια μασχάλη χωρίς να τους πέσει κανένα ως το τέλος.

Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να δείξουν ανθεκτικότητα. Έμειναν όλη τη χρονιά σε απόσταση βολής από την Άρσεναλ και της έβαλαν πίεση που η νεανική ομάδα του Αρτέτα δεν άντεξε να διαχειριστεί. Όταν μύρισε αίμα όρμηξε και πήρε αυτό που μέχρι να το αμφισβητήσει κάποιος της ανήκει. Στην Ευρώπη συνάντησε στα ημιτελικά την Ρεάλ. Την ομάδα που πέρυσι στην ίδια φάση της έδωσε ένα πολύ ηχηρό χαστούκι και ένα τεράστιο μάθημα. Τη στιγμή που όλοι περίμεναν να καταρρεύσει ξανά, η ομάδα του Πεπ εμφανίστηκε πιο έτοιμη από ποτέ και έκανε μια χαψιά τους Μαδριλένους. Ειδικά στον επαναληπτικό του Etihad θα μπορούσε να τους βάλει άνετα έξι γκολ. Η υπογραφή του Γκουαρντιόλα σε αυτή την πορεία είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστική.

Πολλοί μπορεί να σταθούν στην παρουσία του Χαάλαντ ως x factor για την φετινή πορεία της ομάδας. Ποιος τους αδικεί; Ο Νορβηγός έβαλε 52 γκολ στην πρώτη του σεζόν. Ακόμη κι όταν δεν σκοράρει η προσοχή που αναγκαστικά του δίνει η αντίπαλη άμυνα δημιουργεί χώρους για να δράσουν όλοι όσοι έρχονται από πίσω. Το τρομακτικό με τον Χαάλαντ είναι ότι βλέποντάς τον μπορείς να καταλάβεις ότι ακόμη προσαρμόζεται. Είναι δεδομένο ότι ακόμη απέχει πολύ από το ταβάνι του, το οποίο μοιάζει δυσθεώρητα ψηλό. Ωστόσο ο Χαάλαντ σκόραρε και στην αρχή της σεζόν, όταν η Σίτι ακόμη ψαχνόταν και ήταν ιδιαίτερα πιτσική. Αυτός που άλλαξε τα δεδομένα ήταν ο Τζον Στόουνς. Ένα παιδί που έχει ακούσει αρκετές φορές ότι δεν κάνει, όμως συνεχίσει να παίζει κομβικό ρόλο στις επιτυχίες της ομάδας του.

Ως ένα μυαλό που έχει φτιαχτεί για να δημιουργεί ποδόσφαιρο, ο Γκουαρντιόλα δεν κάθεται ποτέ ήσυχος. Πειραματίζεται συνεχώς για να κάνει την ομάδα του ακόμη καλύτερη. Με ιδέες που στην αρχή μοιάζουν εκτός λογικής, δεν σταματά να βγάζει συνεχώς άσσους από το μανίκι. Πρόπερσι ήταν ο Γκουντογκάν σε ρόλο αρχισκόρερ, πέρυσι ο Μπερνάρντο ως οχτάρι, φέτος ο Στόουνς αμυντικό χαφ. Από τότε που ο Άγγλος στόπερ μετατοπίστηκε στο κέντρο η Σίτι έγινε άτρωτη. Οι εμφανίσεις του έμοιαζαν με ελίτ παίκτη της θέσης και όχι με κάποιον που παίζει πρώτη φορά εκεί. Η τοποθέτησή του εκεί επέτρεψε στον Πεπ να εφαρμόσει ένα αλλοπρόσαλλο 3-4-2-1 που χωράει μέσα τους Χάαλαντ, Ντε Μπρόινε, Γκρίλις, Γκουντογκάν και Μπερνάρντο χωρίς να χάνει τίποτα στην άμυνα.

Πως; Με τον Στόουνς δίπλα στον Ρόντρι και τριάδα στα στόπερ τους Ντίας, Άκε και Ακάνζι. Αυτή είναι μια διάταξη με τρία στόπερ και δύο αμυντικά χαφ που δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να πεις αμυντική και ταυτόχρονα μια διάταξη με ένα φορ και τέσσερεις μεσοεπιθετικούς που δεν μπορείς με τίποτα να χαρακτηρίσεις αβέβαιη αμυντικά. Το απόλυτο mindfuck. Βέβαια αυτό κάνει πάντα ο Πεπ. Σκέφτεται μόνιμα έξω από το κουτί και παράγει ιδέες που πάνε το παιχνίδι παρακάτω. Η φετινή Σίτι ήταν ένα αριστούργημα, ίσως η καλύτερη της εκδοχή από τότε που ανέλαβε εκείνος. Μετά τη Μπαρτσελόνα κατάφερε για δεύτερη φορά, σε άλλη χώρα, να φτιάξει μια ομάδα που θα μνημονεύεται ιστορικά ως μια από τις καλύτερες που υπήρξαν ποτέ χωρίς καν να έχει φτάσει στο τέλος της διαδρομής της. Και όχι αυτό δεν είναι κάτι που θα κατάφερνε ο οποιοσδήποτε με το ανάλογο μπάτζετ, αλλά κάτι που θα μπορούσε να πέτυχει μόνο το κορυφαίο ποδοσφαιρικό μυαλό της σύγχρονης ιστορίας.