Από το 1985 μέχρι το 2004 υπήρξαν μόλις πέντε παίκτες που κατάφεραν να βάλουν πάνω από 60 πόντους σε ένα παιχνίδι. Στο συγκεκριμένο διάστημα κάτι τέτοιο συνέβη μόλις οχτώ φορές και τις μισές το έκανε ο Μάικλ Τζόρνταν. Μάλιστα ο μόνος που κατάφερε να περάσει τους 70 ήταν ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον με τους 71 που έβαλε στους Clippers το 1994.

Your insane stat of the day:

There have been more 60-point games (9) in the NBA since December 2022 than in 20 years from 1985-2004 (8) 🤯

60-point games, in the last 13 months:

🔹 Luka Doncic: 73 points vs. Hawks on 1/26/24
🔹 Devin Booker: 62 points vs. Pacers on 1/26/24
🔹… pic.twitter.com/aGjyexto49

— ClutchPoints (@ClutchPoints) January 29, 2024

Από τον Δεκέμβρη του 2022 μέχρι και σήμερα έχουμε δει εννέα 60+ επιδόσεις από επτά διαφορετικούς παίκτες εκ των οποίων οι τέσσερεις (Ντόνσιτς, Εμπίντ, Λίλαρντ, Μίτσελ) έγραψαν 70άρες. Το παραπάνω στατιστικό είναι σίγουρα εντυπωσιακό και δεν χρειάζεται να είσαι και κανένας φανταστικός αναλυτής για να καταλάβεις ότι μαρτυρά την τεράστια αλλαγή που έχει υποστεί το παιχνίδι τα τελευταία χρόνια. Μια αλλαγή που μοιάζει εντυπωσιακή, είναι σίγουρα θεαματική αλλά μάλλον όχι και τόσο μπασκετική.

Οι Warriors και τα τρίποντα

Ναι δεν ακούτε πρώτη φορά ότι οι Warriors σημάδεψαν τη σύγχρονη εποχή και άλλαξαν τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ. Όπως συμβαίνει με όλες τις σπουδαίες ομάδες της εκάστοτε χρονικής περιόδου, έτσι και οι Warriors έδειξαν μια κατεύθυνση προς την επιτυχία που όλοι θέλανε να κοπιάρουν. Όμως αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Πριν γίνει δυναστεία, η ομάδα της Καλιφόρνια ήταν ένα συμπαθητικό πρότζεκτ με έναν rookie τότε προπονητή (Στιβ Κερ) και τον Στεφ Κάρι στα πρώτα του βήματα ως ηγέτης του franchise. Την αμέσως προηγούμενη σεζόν είχαν αποκλειστεί στον πρώτο γύρο των playoffs και σίγουρα κανείς δεν έβλεπε αυτό που ερχόταν.

Με τον Κάρι σαν alpha dog και τον Τόμσον σε δεύτερο αντρικό ρόλο για όσκαρ, οι Warriors πάνε all the way και φοράνε το δαχτυλίδι. Το μπάσκετ που παίζουν βασίζεται στο μακρινό σουτ αλλά ταυτόχρονα είναι απολαυστικό. Η μπάλα κινείται με δαιμονιώδη ρυθμό, ο Γκριν τα κάνει όλα και οι Splash Brothers τα βάζουν από παντού. Δύο από τους σπουδαιότερους σουτέρ στην ιστορία του παιχνιδιού που παίζουν στην ίδια ομάδα και την ίδια στιγμή γνωρίζουν και έχουν αποδεχτεί τους ρόλους τους. Warriors και τρίποντο γίνονται ένα. Ο Κάρι σταδιακά ξεφεύγει και κάνει το σουτ από το logo να μοιάζει με μια λογική επιλογή για έναν καλό σουτέρ. Οι υπόλοιποι φυσικά ακολουθούν. Το γήπεδο μεγαλώνει και ξαφνικά όλοι σουτάρουν τρίποντα. Όλοι όμως. Το NBA γεμίζει με παίκτες που επιθετικά ξέρουν να κάνουν μόνο αυτό. Στήνονται στις γωνίες και περιμένουν να μπουμπουνίσουν. Η ρακέτα αδειάζει, γιατί οι τρεις είναι περισσότεροι από δύο. Σιγά σιγά τα σκορ ξεφεύγουν και οι 30 πόντοι μ.ο σε μια χρονιά γίνονται στανταράκι για τους κορυφαίους παίκτες της λίγκας.

Η κουβέντα για τις άμυνες και οι παίκτες-υβρίδια

Το «στο NBA δεν παίζουν άμυνα» είναι ένας εύκολος τρόπος για να εξηγήσεις το φαινόμενο. Φυσικά πρόκειται απλά για ένα πασάλειμμα. Προφανώς και παίζουν άμυνα στο NBA, υπάρχουν παίκτες που βγάζουν το ψωμί τους κυρίως από αυτό (α και το τρίποντο, γνωστοί και ως 3nD players). Προφανώς και οι άμυνες της κανονικής περιόδου είναι πιο χαλαρές σε σχέση με αυτές των playoffs αλλά αυτό συνέβαινε και πριν η κατάσταση ξεφύγει. Πόσες φορές δεν βλέπουμε random παίκτες να τα στάζουν μαρκαρισμένοι από τα οχτώ μέτρα, γιατί πολύ απλά έχουν προπονηθεί μόνο στο να σουτάρουν από μακριά; Παρεμπιπτόντως αν χρειαστεί να μπουν στη ρακέτα είναι λες και πιάνουν μπάλα μπάσκετ για πρώτη φορά. Βέβαια τις 60αρες και τις 70αρες δεν τις βάζουν αυτοί. Τις βάζουν οι καλοί του πρωταθλήματος. Η αφρόκρεμα που λέμε.

Προφανώς και μια τέτοια περίοδος του παιχνιδιού είναι  ευνοϊκή συγκυρία για τους προικισμένους επιθετικά παίκτες να γράψουν μεγάλα νούμερα. Αλλά 60 και 70; Ναι. Διότι εκτός από το τρίποντο το παιχνίδι έχει αλλάξει και αλλού. Η τεχνογνωσία που υπάρχει πλέον επιτρέπει στους αθλητές να φτάσουν σε παρανοϊκά level και να γίνουν τόσο πολυδιάστατοι που απλά δεν σταματιούνται. Πως να σταματήσεις ένα τεσσάρι ύψους 2.11 που έχει χειρισμό guard και διανύει το γήπεδο με τρεις ντρίμπλες; Πώς να σταματήσεις έναν σέντερ ύψους 2.13 που έχει όλες τις κινήσεις του κόσμου και δεν σε αφήνει να του δώσεις μισό βήμα μέσα ή έξω από την ρακέτα; Πως θα σταματήσεις έναν Σλοβένο που μπορεί να παίξει το ίδιο από το ένα μέχρι το τρία, έχει το μέγεθος να σε ποστάρει και ταυτόχρονα μπορεί να σου βάλει step back τρίποντο ακόμη κι αν τον κλειδώσεις στην τουαλέτα; Πώς να σταματήσεις έναν point guard που στο πρώτο βήμα σε έχει στείλει για σπίρτα και που σηκώνεται για τρεις με την ίδια άνεση από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου;

Κρίση ομαδικότητας

Η σημαντικότερη ίσως αιτία που βλέπουμε τόσο συχνά, τόσο εντυπωσιακές επιδόσεις είναι η κρίση ομαδικότητας που περνάει το παιχνίδι. Με αυτό δεν εννοούμε φυσικά ότι οι παίκτες είναι ατομιστές. Απλά καλλιεργείται όλο και περισσότερο μια κουλτούρα που τους θέλει ανά πάσα στιγμή αναλώσιμους. Αν εξαιρέσει κανείς τους super stars, οι υπόλοιποι παίκτες αλλάζουν συνεχώς ομάδες. Πολλές φορές επειδή οι ίδιες οι ομάδες τους χρησιμοποιούν ως ανταλλάγματα στα trades, περισσότερες επειδή ψάχνουν απλά ένα πολύ ή λίγο μεγαλύτερο συμβόλαιο. Έτσι δεν προλαβαίνουν να αποκτήσουν ρόλο μέσα στο σύνολο και οι ομάδες δεν αποκτούν μεγάλη εξάρτηση από αυτούς. Αυτή η συνθήκη κάνει τον ρόλο των super stars όλο και πιο σημαντικό. Αυτοί είναι οι μόνοι που δεν κουνιούνται εύκολα, παρά μόνο αν το ζητήσουν.

Οι ομάδες ζουν και πεθαίνουν μαζί τους. Γι’ αυτό και συχνά κρίνονται σαν ομάδες. Λέμε για παράδειγμα ότι ο Γιόκιτς πήρε πρωτάθλημα ή ότι ο Ντόνσιτς παλεύει για τα playoff. Ελάχιστοι ασχολούνται με το πόσο καλή ομάδα ήταν το Ντένβερ ή με το τι προβλήματα έχει το Ντάλας. Έχετε ακούσει ποτέ στο ποδόσφαιρο να λέμε ότι ο Ντε Μπρόινε πήρε την Premier League ή ότι ο Σαλάχ την έχασε; Αυτό συμβαίνει ίσως μόνο με τον Μέσι και τον Κριστιάνο επειδή είναι αυτοί που είναι. Μπασκετικά ανάλογα αναλώσιμοι είναι και οι παίκτες στην Ευρώπη. Υπάρχουν παίκτες που σε έντεκα χρόνια καριέρας έχουν αλλάξει δεκατρείς ομάδες. Έχουν δηλαδή μια σχεδόν εξολοκλήρου ατομική διαδρομή σε ένα ομαδικό άθλημα. Το ΝΒΑ ήταν πάντα το παιχνίδι των stars, απλά πλέον κοντεύει να γίνει μόνο δικό τους. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, θα βλέπουμε σίγουρα περισσότερες σπουδαίες ατομικές επιδόσεις και ακόμα πιο σίγουρα λιγότερο κανονικό μπάσκετ.